Юрый Пунтус: “Хочацца даказаць, што як трэнер я не выдахся”

Юрый Пунтус распавядае аб творчым адпачынку, спрэчках з братам, сучасных каштоўнасцях і адэкватнасці заробкаў гульцоў. Аб нашым новым галоўным трэнеры як чалавеку вы даведаецеся з інтэрв’ю прэс-службе "Славіі". Размова адбывалася ў той час, як толькі стала вядома пра магчымае супрацоўніцтва Юрыя Іосіфавіча і "Славіі".

Рэлігія, палонка, Смалявічы.

- Сёння па Юліянскім календары адзначаецца свята Хрышчэння, таму ў першую чаргу хацелася б Вас павіншаваць, а таксама пацікавіцца, наколькі для Вас наогул важныя такога роду падзеі?

- Справа ў тым, што я і мая мама - праваслаўныя, а жонка, дочкі, і ўся радня з яе боку - каталікі, таму мы адзначаем ўсе святы па двух календарах: па Грыгарыянскім - у доме цешчы, а па Юліянскім - у мамы. І Каляды, нягледзячы на ўсе зборы і раз’езды, я заўсёды адзначаю дома ў мамы.

- На Хрышчэнне ніколі ў палонцы ня купаліся?

- Адзін раз у пазамінулым годзе. Думаў, што гэта стане традыцыяй. У мінулым годзе я быў ​​ля той жа палонкі, аднак не хапіла духу. Хоць мае сябры акунуліся. Я лічу, што да гэтага ўсё ж такі трэба рыхтавацца, не трэба жартаваць з арганізмам. Хай мы і думаем, што ў гэты дзень нічога дрэннага не здарыцца, але арганізм ёсць арганізм.

- Чым Вы наогул займаліся, пакуль былі, так бы мовіць, у творчым адпачынку? Федаровіч, напрыклад, добра праводзіць час у сваім “лясным маёнтку”, а Вы, магчыма, больш адкрыты для грамадства?

- Сыход Федаровіча усё-такі быў абдуманым мерапрыемствам, а мой - не. Так склаліся абставіны. Вялікай радасці ад гэтага сыходу і творчага адпачынку я не атрымаў. І першыя дні, пакуль я прывык да гэтай абстаноўкі, калі ты ўстаеш і не трэба на працу, не трэба думаць аб надзённых футбольных справах, з кім як размаўляць і каго як трэніраваць, мне было вельмі цяжка. І толькі пазней я трохі астыў. Добра, што гэта яшчэ здарылася на мяжы заканчэння сезона, потым футбольны люд сышоў у адпачынак, ды і ў мяне атрымаўся, можна сказаць, паўнавартасны адпачынак. Я ставіўся да гэтага перапынку ў працы як да адпачынку.

- Потым пачаліся размовы аб Вашым працаўладкаванні.

- Тут я хачу адзначыць, што канкрэтная прапанова было толькі з Мазыра. Прытым яна не была спантаннай і нечаканай. Ды і працаваць я не стаміўся. Агонь гарыць, жаданне велізарнае, хочацца яшчэ сабе і шматлікім іншым даказаць, што як трэнер я не выдахся. А той максімалізм, які быў у мяне заўсёды, прысутнічае і сёння. Не хочацца працаваць дзеля таго, каб працаваць. Вельмі цікава працаваць, маючы перад сабой мэту. Таму я прыняў прапанову “Славіі”.

- Пасля гэтага творчага адпачынку Вы можаце ацаніць, што не атрымалася ў Смалявічах?

- Былі свае цяжкасці. Проста мне, як чалавеку амбіцыйнаму і творчаму, не хапіла разумення кіраўніцтва. У нас разышліся думкі на некаторыя пытанні ў развіцці клуба.

- Але калектыў-та, у прынцыпе, быў даволі добры?

- Так, вельмі добры. Я там атрымліваў сапраўднае задавальненне, асабліва ад зносін і працы з тым калектывам, які мы разам там стваралі: ён быў вельмі баяздольны. У гэтым плане я шкадую, што мне давялося пакінуць Смалявічы. Я лічу, што перспектыва росту была добрая.

Домік, лазня, більярд

- Якія заняткі ўсё ж такі Вы знаходзілі для сябе ў гэтым “творчым адпачынку”? Некаторыя футбольныя людзі даволі сур’ёзна захапляюцца рыбалкай, напрыклад.

- Не скажу, што я вялікі фанат рыбнай лоўлі, але некалькі разоў на год мяне мае сябры выцягваюць на рыбалку. А ў гэты раз мяне сябры спачатку запрасілі ў Турцыю - я з’ездзіў на пяць дзён, развеяўся, можна сказаць. Потым правёў пяць дзён у сяброў у Рызе. Гэта, дарэчы, быў той час, калі Сярожа Алейнікаў - мой сябар дзяцінства – ды і сёння мы сем’ямі сябруем - выкладаў там на курсах як агент ФІФА, праводзіў семінар для трэнераў. І я там нават паўдзельнічаў. Так што, нельга сказаць, што я пасіўна правёў адпачынак. Сям’я, дача, камунікацыя з сябрамі - вось гэта мяне і адцягвала.

- Атрымліваецца, дачнае жыццё любіце. А дзе ў Вас дача, дарэчы?

- Пад Мінскам, у бок Ракава 15 км ад кальцавой. Гэта месца для мяне вельмі дарагое, таму што мы з жонкай заняліся будаўніцтвам гэтай дачы ў тыя далёкія часы - 1986 год - калі мы не маглі нават марыць, што ў нас у Мінску будзе свой ​​куток. Мы жылі тады з бацькамі. Улічваючы, што дача знаходзіцца недалёка ад горада, мы разглядалі яе як свой ​​куток, дзе мы можам быць паўнапраўнымі гаспадарамі. Увогуле, задумка ўдалася. Хоць у нас і кватэра ў Мінску свая ёсць. Але ўсё ж такі гэта месца вельмі дарагое для мяне, бо там прайшла вялікая частка майго жыцця.

- Вы самі займаліся пабудовай?

- Не скажу, што я сам забіваў кожны цвік, але і ў фізічным, і ў арганізацыйным плане шмат чаго зроблена сваімі рукамі.

- А дом вялікі?

- Адразу кажу, што гэта не катэдж. Невялікі ўтульны домік. Я вельмі люблю лазню, сустрэчы з сябрамі. Таму ў мяне там ёсць лазня і більярдавая для гэтых мэтаў. Там я магу выдатна праводзіць час як з сям’ёй, так і з сябрамі.

- Дык Вы яшчэ і ў більярд пагуляць любіце!

- Люблю. Хоць не лічу сябе супер-гульцам, а тым больш прафесіяналам. Проста аматар нармальнага ўзроўню.

- У турнірах удзелу не прымалі?

- Не. Толькі з сябрамі, пад невялікую цікавасць. Ніхто не спрабуе зарабіць на більярдзе нейкіх грошай, але ў любой гульні цікавасць трэба падтрымліваць. Калі мы былі маладымі, яшчэ ў студэнцкія гады, дык мы з маім малодшым братам (ужо нябожчыкам ) - а ён мяне малодшы на пяць гадоў - заўсёды гулялі ў шашкі, паддаўкі, вугалкі і іншыя гульні на тое, чыя чарга праць шкарпэткі :) Такі быў стымул.

Двор, тры сына, фанатызм

- Раз ужо Вы ўспомнілі студэнцтва, то тут ёсць адзін цікавы факт - Вы вучыліся разам з дырэктарам “Славіі” Андрэем Васільцом. Можаце расказаць пра яго ўніверсітэцкую байку?

- На жаль, байку не змагу. Але я дакладна памятаю, як мы трэніраваліся і гулялі разам на працягу трох з паловай гадоў. На самай справе ў нас была сур’ёзная інстытуцкая каманда, якая існавала не для галачкі і для простага ўдзелу ў студэнцкіх турнірах. Мы мелі штодзённы трэніравальны працэс. Практычна гэта была каманда майстроў. Пра Андрэя Васільца я магу сказаць, што ён быў варты сур’ёзнай кар’еры прафесіянала. Ён быў адораным футбалістам, з ім было вельмі прыемна гуляць.

- Цяпер, з’яўляючыся трэнерам, вы параўноўваеце сябе ў юнацтве з цяперашняй моладдзю?

- Вядома, адрозненняў вельмі шмат. Можа быць, ім гэта не трэба ставіць у дакор. Цяпер няма такога фанатызму. Раней з усіх дзетак, хто займаўся футболам, адсоткаў 95 былі сапраўды адданыя гэтай гульні, закаханыя ў яе. І гэта былі хлопцы з двара. А зараз двор знік. Людзі пачынаюць гуляць у школах. Не хочацца крыўдзіць сённяшнюю моладзь, але адзначу, што трэнерскія кадры цяпер горш, чым у маё юнацтва. Тады трэнерамі былі нашы футбольныя куміры, на якіх мы глядзелі з адкрытым ротам, а сёння такога няма. Ды і не толькі ў гэтым справа. Футбалістам стала быць модна. І многія бацькі аддаюць сваіх дзяцей у секцыі толькі таму, што хочуць бачыць сваіх дзяцей ў футболе.

- Матывацыя была іншай?

- Грошы заўсёды застаюцца грашыма. Мы таксама з аднагодкамі абмяркоўвалі фінансавыя пытанні, але калі б тады на шалі ставілася кар’ера, гульня ў складзе і зарплата, то пераважная большасць выбірала гульню. А сёння, не буду называць прозвішчы, ёсць гульцы, якія казалі “Вы мне заплаціце, а я магу на поле і не выходзіць”. Не хочацца кагосьці асуджаць, але сёння наогул жыццё ператварылася ў зараблянне грошай.

- Вы не лічыце, што сёння нашы футбалісты маюць завышаныя заробкі?

- Ёсць гульцы, якія адэкватна ацэненыя сваім кіраўніцтвам. Хоць, прафесія футбаліста павінна годна аплачвацца, так як у любы момант можна наогул застацца без сродкаў да існавання. Век гульцы кароткі, трэба паспець неяк падрыхтавацца да наступнага пераходу ў звычайнае жыццё. Тое, што сёння футбаліст атрымлівае больш, чым нейкі, да прыкладу, кіраўнік - гэта нармальна. На Захадзе ж зарплата футбаліста значна больш, чым прэзідэнта краіны, але ніхто не крыўдзіцца. Людзі ствараюць шоў. Хаця ў той жа час у нас бывае, калі зарплата футбаліста не адпавядае яго ўзроўню. Гульцоў ацэньваюць вышэй за іх рэальны ўзровень. Аднак нельга сказаць, што ўсе такія.

- У часы Вашай маладосьці можна было ўявіць, што футбаліст не будзе ведаць, хто такі Ленін?

- Раней хадзіў анекдот “Было ў мамы тры сына. Два разумных, а трэці – футбаліст”. Быў такі стэрэатып, што для таго, каб гуляць у футбол, неабавязкова быць разумным. Так, гуляць можна ва ўсё. Але цяпер я на 200% перакананы, што нельга прыгожа гуляць і дастаўляць задавальненне заўзятару, не маючы развітога інтэлекту. Я дапускаю, што цяпер некаторыя маладыя могуць не ведаць, хто такі Ленін, але яны вельмі развітыя ў плане рознай электронікі: нават дзеці сямі гадоў ужо разбіраюцца ў гэтых прыладах, як прафесары. Сёння рэдка ўбачыш гульца з кніжкай, як рабілі мы. У іх усё зараз на электронных носьбітах, усё заняў Інтэрнэт. Думаю, што яны чытаюць нават больш, чым мы ў свой час, паколькі яны шмат часу праводзяць у Інтэрнэце. Напэўна, чэрпаюць там і карысную інфармацыю.